Bugüne kadar çocuklarla daha iyi anlaşan kişi hep kardeşim olmuştur ben daha çok uzakta kalan taraf oldum hep.Ama aksi şekilde çocuklarda hep beni sevdi.Oysa ki ben sinirlenince çocuk falan dinlemeyen büyük adam gibi karşımdaki ile tartışan bir insanımdır.Öyle de psikopatlaşırım yeri gelince :)Ya bir de şöyle bir durum var ne kadar okuduğum mesleği sevsem de öğretmenlik yedi yirmi dört çocuklarla uğraşma işidir.Nitekim bunları dememe rağmen hiçbir çocuğun yaşadığı acılara kıyamam hemen ağlarım öyle de merhametliyimdir yani.Ama ben bir bebeği ve yahut çocuğu seveceğim şöyle 15 dakika sonra yallah edicem çünkü fazlasına katiyen katlanamıyorum misal komşumuzun çocuğu şöyle çok fazla ağlayıp sürekli bir şeyler istedimi benim şarteller atıyor.Böyle kıpkırmızı oluyorum nefes al melis nefes ver melis kendini tut dayan melis bağırma çocuğa annesi yanlış anlar melis durumlarına giriyorum.Ama en sonunda dayanamayıp içimde ki canavarı ortaya çıkarıp kızıyorum böylece avantaj elde ediyorum bak valla öyle oluyor mesela kardeşimden sürekli istekte bulunuyor çocuk: mine abla oje sür mine abla ruj sür ama benden hiçbir şey isteyemiyor bazen katılık otorite iyidir dozunda oldukça bizzat denenmiştir.Bir de kardeşim çocuğun istediğini yapmasın çocuk hemen sinirleniyor yeri göğü inletiyor alışmış çünkü ondan ilgi görmeye ama ben hayır desem alınmıyor bu da bir avantaj.Annem hep der ki senin anneliğini çok merak ediyorum ben de diyorum ki hiç merak etme çocuk mocuk istemiyorum annemden klasik anne cevabı gelir:BÜYÜK KONUŞMA!Ben tabi hemen duvarlara vuruyorum felan.eeee sevgili okuyucular masal burada biter...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder