Kimsenin olmadığı hayallerden bir dünyada gözyaşlarımla kırmızı bir denizde kanıyor yüreğim,kendi kendimin merhemi oluyorum uçsuz bucaksız acılarımda...Yalnızlığı iliklerime kadar hissediyorum, hafif sızlatıyor şırınga incecik bedenimi.Ruhum nice aşkları sallıyor beşiğinde ağlıyor umutlarım yerin en derininde...Tırnaklarım geçiyor kimsesizliğime, kanatıyor dokunduğu yeri hiçliğim...Alkolle yıkanıyor her bir hücrem ve gölgeliyor gece içimde ki sessiz eziyeti.Tezat bir şekilde çığlıkları duyuluyor ezilmiş bedenlerin bir yerlerde...Ruhlar dolaşıyor geceleri buralarda kimliksizliğe çare olabilmek için.Simsiyah bir zehir akıyor gökyüzünden eritiyor bedenimde ki kemikleri.Ve ben kala kalıyorum bir yığın şeklinde köşede gözlerine acı ve morluk çökmüş ölümü bekleyen serseri gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder