Her sinirlendiğimde,duygulandığımda,kafama estiğinde burada buluyorum kendimi çünkü yazmak ilaç gibi geliyor bana içimde ki ağrıları kısa süreli durduran bir ilaç gibi.Aslında bu kadar hassas olmaktan nefret ediyorum herşeye ağlayan bir sulu gözün tekiyim.Çünkü insanlarda samimiyet görmedikçe sahteleşmiş yüzlerle karşılaştıkça mutlu olmak bir yerden sonra imkansız oluyor.Aslında çaresizlik ve pislik kokan dünyadan kaçış yollarıda bulamadım değil kendime.Bir bardak kahve ve kitap kokusuna sığınıyorum nefes almak umuduyla.Sayfaları her çevirişimde anılarım ve hayallerimin kokusu geliyor uzaklardan ve kahvenin keskin kokusu ulaşıyor burnuma mutluluğun tarifi bu olmalı diyorum tüm ruhumla.Ve bir şarkının melodilerini iştiyorum bana ait olan ütopyamda.O şarkıyı dinledikçe gözyaşlarıma engel olamıyorum ve yüzümden düşen her bir yaş ruhumuda temizliyor işte bu sebepten tebessüm ediyorum istemsizce aniden.Öyle bir ütopya hayal ettim ki kafamda herkes olmamalı orada yalnız ben ve insan olmayı başaranlar olmalı nitekim insan sandığımız milyonlarca yaratık yok mu dünyada?Ütopyamda yan gelip yatmalıyım mesela bol bol kitap okuyup yazmalıyım fütursuzca derdim tasam olmamalı asla ve milyonlarca şey olmalı zevk aldığım hayatımda. Şu an öyle daldım ki dalmışken hayat bir tekme attı bilinçaltıma kendime geldim biraz fazla hayalperestim öyle bir hayalperestim ki otobüste giderken yol boyunca hayal kuran böyle salak saçma şeylerle mutlu olan bir insanım.Hatta bazen insanlar etrafımda konuşurken bile sıkılıp dalıyorum uzaklara.Yani anlayacağınız hayal dünyam olmuş benim gerçek dünyam bu yüzden hop gerçeklerle yüzleşince bunalıma giriyorum o derece bu işin sonu ne olur onu hiç bilmiyorum.Ama insan ne ile mutlu oluyorsa onu yapmalı diyenlerdenim bu sebeple hayallerim en iyi dostum benim...Böyle bir nevi gerçek olmasını istediğim şeyleri hayallerimle yapıyorum daha ne?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder